Eric Winder

Op 4 november 1953 ben ik geboren in een zomerhuisje aan de Noordlaan in het kunstenaarsdorp Bergen (NH). Ik had er zin in!

Een half jaar later verhuisde ik samen met mijn ouders naar het 'ghetto' van datzelfde Bergen; de Jaap Weijandweg, waar ook de door nonnen gerunde kleuterschool was. Daar liep ik een paar jaar later mijn eerste trauma's op. Op 7-jarige leeftijd verhuisde ik wederom met mijn ouders en inmiddels twee broertjes naar een nieuwbouw-enclave midden in de polder van Bergen, de Zuurvensweg. Ondertussen zat ik op de Adelbertusschool, een katholieke jongensschool, waar ik nog meer trauma's opliep. Om daar iets aan te doen, ontwikkelde ik mij tot de beste van de klas, met een IQ waar menig Nobelprijswinnaar jaloers op zou zijn! Vanzelfsprekend stroomde ik door naar het Gymnasium, die ik op mijn gemak en Cum Laude voltooide. Daar bleek dat ik, behalve een talent voor tekenen (een 10), ook een talent voor scheikunde had (ook een 10). Dus ging ik op mijn 19e levensjaar scheikunde studeren aan de Universiteit van Amsterdam en verhuisde ik naar een studentenflat in Diemen. Eenmaal weg uit het ouderlijk huis was het snel gedaan met mijn braafheid. Binnen een jaar was ik de huisdealer van de studentenflat, begon ik te blowen en te drinken en waren de meisjes niet bij mij weg te slaan. Een carrière als scheikundige werd steeds minder aantrekkelijk en toen ik bovendien de film Turks Fruit zag, was de keuze snel gemaakt: ik wilde kunstenaar worden!

Ik werd toegelaten tot de Rietveld Academie, waar ik een passie ontwikkelde voor het impressionisme. De drank en de vrouwen werden ingeruild voor terpentine en penselen en in alle eenzaamheid schilderend tot diep in de nacht, beleefde ik, in de tot atelier omgebouwde gemeenschappelijke keuken, misschien wel de gelukkigste jaren in mijn leven.

Halverwege de Rietveld sloeg echter het noodlot toe. Ik las een boekje van Nietzsche en diezelfde avond nog werd ik 'verlicht': een bliksemschicht van liefde trof mij en ik werd voor een paar uur van de wereld weggevaagd. De volgende dag besloot ik mij te wijden aan het schrijverschap en de filosofie. Na drie jaar van schrijven, schrijven en nog eens schrijven begon het tot mij door te dringen: als ik zo doorga word ik gek! Ik besloot terug te gaan naar de Rietveld die ik twee jaar later in 1980 met succes voltooide, om vervolgens in het beruchte zwarte gat terecht te komen. Ik had geen zin meer om te schilderen. Dus besloot ik te gaan reizen. Met mijn Solex vertrok in van Amsterdam naar Athene en verdiende mijn geld op straat met het tekenen van portretten. Dit bleek uiteindelijk de vrijheid te zijn, waar ik mijn hele leven naar had gezocht!

Terug in Nederland besloot ik mijn huis in Amsterdam op te geven en de wijde wereld in te trekken. Om een startkapitaal te vergaren deed ik mee met de Kunst 10-daagse in mijn geboorteplaats Bergen, waar ik in één klap bijna al mijn schilderijen verkocht. Zo pendelde ik drie jaar heen en weer tussen Zuid-Frankrijk, Bergen en Thailand, totdat mijn toenmalige vriendin zwanger werd. Ik aanvaardde mijn verantwoordelijkheid en zo kwam aan het onbezorgde reizen een einde.

We schrijven februari 2015: mijn zoon is inmiddels 12 jaar, de inspiratie om steeds maar weer leuke Bergense taferelen te schilderen is tanende. Ik heb een vrouw ontmoet die, net als ik, wil reizen en de motor van mijn tot mobiele omgebouwde camper ronkt! De vogels fluiten, de zon breekt door het wolkendek; het is tijd om te vertrekken!