Paul Hautmans

over HAUT
Van jongs af aan ben ik gefascineerd door twee materialen: hout en taal. Het zijn tegenpolen van elkaar maar juist daarom zo met elkaar verbonden. Het ene: vanuit zichzelf zonder betekenis, hard, weinig vergevingsgezind, tastbaar. Het andere: wendbaar, beladen met betekenissen, vluchtig. Wat ze gemeen hebben is dat je van beide iets kunt maken wat er nog niet is. Ze vertegenwoordigen lichaam en geest.

HOUT
Werken met hout geeft me rust, chaoot die ik ben. Uitproberen. Er helemaal in op kunnen gaan, zien hoe de zaag snede na snede zaagsel produceert. Die technische, handmatige kant van het werken met hout boeit me, wetend dat het hout grillig is en lak heeft aan conventies en me steeds weer voor verrassingen stelt. Jarenlang heb ik vooral gebruiksvoorwerpen op ambachtelijke wijze gemaakt: tafels, krukken, bijzettafeltjes, binnen- en buitenkasten, lijsten. In het najaar van 2021 is een oude liefde teruggekeerd: het vervaardigen van objecten. Puur esthetisch, vooral geinspireerd door vormen die recht doen aan mijn behoefte aan structuur. En dat kan alles zijn, zeker ook het hout zelf waarmee ik werk: afval, sloop, rest, kringloop.

TAAL
Wat begon op de lagere school als het verlangen om mooi te schrijven (lees: schoonschrift) zette zich voort op de hbs in het schrijven van korte verhalen. Al heel snel daarna ontdekte ik de dichtkunst dankzij mijn inspirende leraar Duits die ons pubers vermaakte met experimentele toneelteksten en poezie.
Schrijven is deelnemen aan de wereld om me heen zodat ik die wereld op mijn manier kan begrijpen, vormgeven en veranderen. Wars van eenduidigheid, wars van conventies. Dichten is steeds een andere, nieuwe werkelijkheid creeren. Ik schrijf om te ontregelen, mezelf, jou. Misschien wel om het onzegbare toch woorden proberen te geven.